Czasem człowiek musi, inaczej się udusi. Proszę Państwa - strajk nauczycieli - co myślicie? Bo mnie strzela ze złości. W pierwszym tygodniu im kibicowałam, generalnie uważam, że powinni zarabiać więcej. Jestem przy tym zdania, że nieważne co robisz, ważne JAK to robisz. A forma, w której odbywa się strajk jest poniżej wszelkiej godności. Wstyd mi za każdą idiotyczną piosenkę, którą śpiewają, „walk of shame” urządzany tym, którzy mają poczucie obowiązku, roszczeniowość i wewnętrzne przekonanie, że im się należy, negocjowanie metodą „będę tupać nogą póki nie dostanę”. Może jestem jakaś dziwna, ale uważam, że zobowiązania są ważniejsze od pieniędzy. Mogę się tylko domyślać, co czuli gimnazjaliści, nie wiedząc, czy będą mogli zdawać egzaminy. Szantaż maturzystów był tą kroplą, która przelała czarę goryczy. Jak można? Ja się pytam, jak można być podłym i nieempatycznym? Pamietam swoją maturę, ten stres ogromny i doładowanie do tego niepewności jest zwyczajnie nieetyczne. Brawo Wy! Mogę być jedynie wdzięczna losowi, że w moich czasach nauczyciele byli inni. Pamiętam, jak nasza Polonistka robiła nam dodatkowe, nieobowiązkowe i obligatoryjne (jeśli wiecie co mam na myśli) kółko przed maturą - i jacy byliśmy jej za to wdzięczni. Nie musiała, nikt jej za to nie płacił, a jednak robiła. Ba! Nikt nie szedł na polonistykę, byliśmy mat-fizem, a jednak poświęcała dla nas swój czas wolny. Takich nauczycieli wszystkim życzę. Są bezcenni, na zawsze zostają w pamięci, stając się Archetypem Nauczyciela. Wszyscy inni tupią nogą twierdząc, że jakość ich pracy jest funkcją pieniądza. Nie dajcie się oszukać. Nie jest.
